Kiedy wychodzę z pensjonatu o godz. 6.30, aby zapalić papierosa, pierwsze grupy pielgrzymów przechodzą drogą obok budynku; ich nieśmiałe i bardzo ciepłe „Hola”, aromatyczny zapach pobliskiego sosnowego lasu i wizja dnia pełnego nowych uroków, nowych wrażeń, wprawia mnie w radosny i lekko błogi nastrój.
Nasz pensjonat i kawiarnia są wciąż spowite w ciemnościach, zatem wracam do pokoju i wsuwam się pod ciepłą kołdrę.
„Widziałaś plecaki innych pielgrzymów?”- pyta rozespany Jan.
Poprzedniego dnia kelner próbował nam wyjaśnić lwowsko-kanadyjskim narzeczem, że bagaże musimy złożyć pod murkiem wzdłuż drogi .
„Jak to pod murkiem przy drodze ...? Oszalał, czy też nie miał pojęcia, o co pytamy? Pod murkiem można się wysiusiać, a nie zostawiać całego w tym momencie dobytku. Obsługując tylu pielgrzymów z całego świata, mógłby nauczyć się choć podstaw angielskiego", psioczyliśmy później po kieliszku wina.
Teraz nie wiemy, co zrobić z naszymi plecakami. Na szczęście dziś rano w kawiarni pensjonatu za barem stoi właściciel płynnie mówiący po angielsku. Słyszymy od niego, że bagaż należy zostawić ... pod murkiem wzdłuż drogi .....
Plecaki dostarczamy we wskazane miejsce we właściwym czasie - akurat nadjeżdża busik firmy transportowej.
„Czy jedliście wczoraj w naszej resturacji kolację ?” - pyta właściciel pensjonatu.
„Tak i natychmiast zapłaciliśmy rachunek” - nastraszam się nieco.
„A, to śniadanie będzie gratis.” - uśmiecha się szeroko szef.
Cały posiłek składa się z małej filiżanki kawy i mini ciasteczka, ale czyż to i tak nie miły gest?
Na zewnątrz jest już jasno i słonecznie, chociaż strzępy mgły wciąż dryfują nad łąkami.
Mijamy dom, na balkonie którego wisi kukła przedstawiająca wiedźmę.
Nie bez powodu Galicję nazywa się też Terra de Meigas - Krainą Czarownic.
Tutejsze Baby Jagi, podobnie jak nasze, mają haczykowate noski, noszą spiczaste kapelusze i latają na miotłach. Różnica polega na tym, że w hiszpańskiej Galicji istniały lub wciąż istnieją dwa rodzaje czarownic. Bruxas są uzdrowicielkami, wróżbitkami, a także mistyczkami, mediatorkami między Bogiem a ludźmi. Niektóre cieszyły się ogromnym szacunkiem wśród okolicznej ludności. Pewna bruxas z wioski Villar del Aquila w środkowej Hiszpanii, który twierdziła, że ma mistyczną relację z Chrystusem, była dosłownie noszona do kościoła na ramionach parafian, co niewiele jej pomogło podczas polowania na czarownice - zmarła w więzieniu inkwizycyjnym.
Oprócz tych miłych, domowych bruxas, pechowiec może spotkać drugi rodzaj wiedźmy: okrutną miegas, wysysającą krew z dzieci, wydzierającą oczy podróżnym, pozbawiającą ludzi zdrowia, a nawet życia. Najlepszą ochronę przed krwiożerczymi czarownicami zapewnia napój o nazwie Queimada.
Aby zrobić ten trunek, wykorzystuje się wysokiej jakości alkohol, który zmieszany z cukrem, skórką cytrynową i pomarańczową, ziarenkami kawy, kawałkami jabłek i cynamonu, gotuje się przez wiele godzin, aby odparować wysoki procent alkoholu. Dla zapewnienia miksturze magicznej mocy, podczas warzenia recytuje się odpowiednie zaklęcia.
Uśmiecham się porozumiewawczo do kukiełki, wszak sama pochodzę z rodziny Bruxas, tyle, że z terenów tej drugiej Galicji, leżącej w granicach dzisiejszej Ukrainy. A jeśli chodzi o złe czarownice...no cóż, wypiłam w swoim życiu tyle alkoholu, i to i z cytrynami, i z ziarnami kawy i z pomarańczami, że każda miegas pierzchnie w popłochu już na sam mój widok.
Abstynenci mogą ochronić się przed czarną magią (choć jest to mniej skuteczne niż alkohol!) chowając do kieszeni ząbek czosnku lub kawałek bursztynu. Roztrzepani podróżnicy, którzy zapomnieli o amulecie, mogą zerwać owoc figi z przydrożnego drzewa. Tak czy inaczej, warto się zabezpieczyć, gdyż, jak mówi wielu mieszkańców Galicji: „Nie wierzę w czarownice, ale faktem jest, że one istnieją”.
Droga wije się, na szczęście po niewysokich wzgórzach i dolinach. Słońce grzeje jakby to był czerwiec, a nie wrzesień. Rozległe łąki cieszą oko soczystą zielenią.
Schodząc z jednego z takich wzniesień, opadającego łagodnie, ale głęboko w dół, słyszę za sobą ciężkie kroki, sądząc z odgłosu wysokiego, postawnego mężczyzny. Trochę jestem zdziwiona, bo przed chwilą rozglądałam się wokół i nie widziałam nikogo na szczycie, a idąc takim szybkim tempem powinien mnie już minąć. No ale taki ze mnie fizyk jak... wiadomo co z czego. Jeszcze jak horror wspominam te okropne zadania : "Oblicz kiedy pociąg A jadący z taką a taką szybkością minie w miejscowości X pociąg B...itd" Fuj!!!.
Wędrowiec, który dotarł już do moich pleców, nagle zdaje się z nimi nie rozstawać, jeszcze moment a zacznie mi "skrobać marchewki". Kroki zaczynają brzmieć już nie jak tuptanie, ale wręcz jak dudnienie. Moja irytacja osiąga szczyty, pielgrzymia pokora pryska niczym bańka mydlana.
Przystaję zdenerwowana, aby mógł mnie wyprzedzić, odwracam się...za mną nie ma nikogo!!!
Ani za mną ani w średnicy przynajmniej kilometra.
W pierwszej sekundzie, w nagłej ciszy, przerażenie, które mnie ogarnia objawia się w niestereotypowo - nie stają mi dęba włosy, nie oblewa mnie zimny pot, wręcz przeciwnie, mam wrażenie jakby w środek mego kręgosłupa wlano wrzątek.
Powoli uspokajam się, tylko w głowie kołacze się myśl: "Przecież to niemożliwe!!!"
A jednak wbrew rozumowi w sercu jest tak, jak w piosence śpiewanej przez Marka Grechutę : "...nadzieja rośnie jak wielka rzeka, która po obu brzegach wzbiera, ..." i to rośnie z każdym pokonanym metrem, niestety, nigdzie nie widać ani TEGO brodatego bruneta ani TEJ blondynki.
Jan, który akurat filmował jakieś wyjątkowo piękne źdźbło trawy, prosi mnie o zarejestrowanie jego wypowiedzi.
Biorę bez słowa kamerę do ręki postanawiając, że nie opowiem mu tej historii, nie opowiem nikomu, uznają mnie za rozhisteryzowaną, egzaltowaną wariatkę. Przecież to fizycznie niemożliwe, a jednak... ! Następne dwa kilometry do Portomarin przechodzę jak zombi, cały czas rozważając: kroki słyszałam na 100%, co do tego żadnych wątpliwości! Echo?- wokół rozciągały się tylko pastwiska, do ściany lasu było za daleko. Odgłos naszych, własnych kroków? - szliśmy, tak jak i teraz po asfalcie, w obuwiu o miękkich podeszwach, a skoro nie słyszę w tej chwili nawet szurania dlaczego miało by się to zdarzyć wcześniej. Żadne rozsądne wytłumaczenie nie przychodzi mi do głowy, zatem jak Scarlett obiecuję sobie :"Pomyślę o tym później".
Na solidne śniadanie zatrzymujemy się w albergue Vilachá. Ustalając trasę i rezerwując noclegi wahałam się czy przenocować tutaj czy w Mercaidoiro. Zdecydowałam sie na ten ostatni pensjonat, gdyż obawiałam się, że dodatkowe dwa kilometry do albergue Vilachá, to będzie o kawałek za dużo jak na jeden dzień. Teraz żałuję - pani, która nas obsługuje to po prostu skarb, posiłek przepyszny, a ceny bardzo przyjazne każdemu pielgrzymowi. No ale, gdyby człowiek wiedział, że upadnie to by usiadł. 
Gdy dochodziy do mostu łączącego z Portomarin okazuje się, że mamy ogromne szczęście.
Nim zbudowno tamę na Rio Miño w latach sześdziesiątych ubiegłego wieku, całe miasteczko, kamień po kamieniu, przeniesiono z benedyktyńską cierpliwością i szacunkiem dla przeszłości na wyżej położony teren. Według przewodnika trzeba mieć dużo szczęścia, aby poziom wody był na tyle niski, pozwalający na zobaczenie oryginalnych fundamentów; no i dla nas los jest tak właśnie łaskawy. Z jednej strony mostu na drugą biegamy oszołomieni tą wspaniałą panoramą. Choć nie jestem archeologiem, usiłuję odkryć, które ruiny to podwaliny domów, które obór czy budynków gospodarczych, gdzie znajdowało się serce miasta, gdzie stał kościół. 
Dobra taka dłuższa przerwa, bo potem trzeba już tylko się wspinać i wspinać.
Dobrze zasapani dochodzimy do kościoła Św.Mikołaja wybudowanego w XII wieku przez zakon św.Jana. Zakonnicy kontrolowali most na rzece Miño i sprawowali opiekę nad szpitalem dla pielgrzymów, dlatego też budynek przypomina mini fortecę.
Nad główną bramą wejściową podziwiamy wspaniały tympanon przedstawiający Chrystusa Pantokratora i 24 muzykujących Starszych z Apokalipsy, dzieło mistrza Mateo, tego samego, który przyozdobił Portal Chwały w katedrze św. Jakuba w Santiago de Compostela.
Warto pospacerować po rynku - oprócz kościoła Św. Mikołaja zachwyca też budnek ratusza. 
Jeszcze mała przerwa na kawę w kawiarni, w której chyba wszyscy klienci to wędrowcy z Camino. Taras, na którym siedzimy to taka mini wieża Babel, ba! młoda para siedząca obok nas to Polacy. Jesteśmy już po śniadaniu, więc nie kosztujemy miejscowych przysmaków: węgorza czy białego sera tetilla ( dosłownie tłumacząc- "cycuś" , bo ser ma stożkowaty kształt) i ubrani w przeciwdeszczowe peleryny, gdyż zaczyna kropić, wyruszamy w dalszą drogę.
W supersamie w Portomarin kupiliśmy, tak na wszelki wypadek, dodatkową pelerynę przeciwdeszczową. "Wszelki wypadek" akurat zdarza się zaraz po wyjściu na trasę.
Deszcz pada krótko acz intensywnie . Jak tylko się wypogadza zatrzymujemy się na wietrzenie stóp.
Nieco dalej smutkiem naapawa widok spalonego lasu. Wśród zwęglonej ściółki przyciągają uwagę liliowe kwiatuszki. Podejrzewając, iż pożar lasu nastąpił w wyniku nieostrożności człowieka, wzdycham:" Jak tak dalej będziemy dbać o przyrodę to rzeczywiście, tylko nam sztuczne kwiaty pozostaną". Już w domu dowiaduję się, iż rosły tam prawdziwe kwiaty.
A natura wokół... 
ach! rozglądam się z zachwytem, od czasu do czasu spoglądając pod nogi. Nie bez powodu. No cóż, urodziłam się jaka taka ofermowata - jeszcze przed dziesiątym rokiem życia na tylko samej na twarzy 5 razy zszywano mi rany ( taki "mały Frankenstein").
Gdy, jako sześciolatka po raz czwarty rozwaliłam podbródek na ślizgawce, mama moja zbuntowała się i nakazała leżenie w łóżku do czasu gdy rana samoistnie się zagoi. " Wstydzę się"- tłumaczyła - "jechać znów z tobą na pogotowie. Już lekarze tam patrzą na mnie podejrzliwie, jak na wyrodną matkę znęcającą się nad dzieckiem". Podbródek się zagoił, ale moje dzikie eskapady kontynuowałam, i ponosiłam też ich konsekwencje...
Doświadczenia jednak czegoś uczą, zatem teraz na wyboistych drogach Camino staram się uważać. Bardzo uważać. I dlatego wiem, że takich kamyków jak ten, który teraz widzę, po drodze nie było, że jest to ten jeden jedyny, przeznaczony właśnie dla moich oczu. 
Na kamyku napisane jest imię "Chris" - może to być skrót od Christopher, może to być skrót od Christina.
(Dlatego kroki, które słyszałam były takie ciężkie - bo podwójne.)
Jan przystaje widząc moją nagle zalaną łzami buzię. Pokazuję mu kamyk, opowiadając już teraz całą historię i wieńcząc słowami: "Wiem, że tę pamiątkę ktoś zostawił ku wspomnieniu innego Chrisa, ale, że to właśnie ja ją teraz znalazłam, że to właśnie to imię..."
Nie muszę kończyć - Jan kiwa głową ze zrozumieniem, ze wzruszeniem. Dobrze mieć takiego towarzysza, z którym rozumie się wpół słowa. Już teraz wiem, że Jan czuje od początku drogi, iż nie tylko nosi fotografię swojego przyjaciela przyszytą do plecaka, ale idzie z nim ramię w ramię. Spontanicznie, obejmujemy się serdecznie, a dalsza droga wydaje się jeszcze piękniejsza, jeszcze zieleńsza, jeszcze bardziej pachnąca.
Zatrzymujemy się na przepyszny lunch
po którym idziemy dalej, drogą cudownie prostą do samego końca tego etapu.
Pogoda niestety trochę się popsuła, no cóż - nie codziennie jest niedziela. Widać w tym rejonie zmienna aura to rzecz powszednia, mieszkańcy okolicy wyraźnie sympatyzujący z pielgrzymami, ustawili wygodny fotel w zadaszonym miejscu
Dzisiejszy odcinek drogi jest wyjątkowo krótki, zatem dwa kilometry przed miejscem, w którym będziemy nocować zasiadamy w osłoniętym brezentowym dachem tarasie przydrożnego albergue. Kropi i jest dość chłodno, no ale na zewnątrz można zapalić...
Zamawiamy kawę, sok i oczywiście, miejscowy specjał czyli likier kawowy.
Nasz pokój jest przeogromny, ale pozbawiony duszy.
Poza tym w hotelu nie ma restauracji czy sali jadalnej - na posiłek trzeba udać się do sąsiedniego hospicjum. Tutaj kontakt z innymi pielgrzymami, czy kimkolwiek z recepcji jest zerowy.
Wracamy więc na kolację do poprzedniego lokalu, ale tym razem wchodzimy do środka.
W jadalni, aż roi się od młodzieży i to takiej chętnie nawiązującej kontakt. Do naszego stolika przysiada się prześliczna Iranka ( od kilku lat obywatelka Australii).
Jestem tak zauroczona jej urodą, że nie tylko obsypuję ją komplementami, ale i słucham każdej jej opowieści jakby to były baśnie z tysiąca i jednej nocy. A dziewczyna mówić lubi, co jest fajne.
Niefajną jest treść opowiadań - potakuję ze zrozumieniem słysząc szczegółowe relacje z zainteresowania jakie wzbudzała w dotychczasowej podróży, ale gdy zaczynają się narzekania na dzisiejszy wieczór, na nudne, nieciekawe towarzystwo, trochę mój zachwyt słabnie na sile. I to nie dlatego, że przyjmuję jej uwagi jako osobiste wycieczki w stronę Jana czy moją - szczerze mówiąc nie byłaby w stanie nas obrazić, bo nic o nas nie wie, bo nie mieliśmy okazji cokolwiek o sobie opowiedzieć. Jest urażona, gdyż grupa Brazylijczyków zajmująca stolik obok nas całkowicie ją ignorując ( a znają się z poprzednich etapów) wypytuje Jana i mnie o warunki życia w Holandii, opowiada o sytuacji ekonomiczno politycznej w ich kraju.
Jako, że rozmowa z chłopakami rozwija się dalej i "skaczemy" z tematu na temat ulepszając po naszemu ( tzn. polsko-holendersku-brazylijsku) świat, być może za bardzo po "naszemu"- Iranka w końcu wybucha gniewem krzycząc na całą salę:" Co za nudne towarzystwo, jeszcze z takimi banalnymi, pospolitymi pielgrzymami nie miałam do czynienia".
Jej Hiobowe żale nie robią specjalnego wrażenia. Brazylijczycy, a szczególnie TEN, o którego atencje wyraźnie zabiegała, zupełnie nie reagują na jej dąsy.
Jan i ja zjedliśmy naszą kolację ( tak na marginesie - czy szczawiowa może smakować orgiastycznie? - MOŻE!!!!), dziękujemy za towarzystwo i wychodzimy. Niechże młodzież sama rozwiązuje swoje problemy. Przypomina mi sie fraszka "nagrobna" Sztautyngera: "...Byłem z wami, płakałem z wami, cierpiałem z wami. Teraz bądźcie, płaczcie, cierpcie sobie sami..."
Płacąc za rachunek w recepcji, zamawiamy jeszcze dwie kawy. Właścicielka albergue przekazuje mężowi zamówienie i nagle słyszę znajome słówko:"caliente".
"Caliente oznacza "gorące" ? -pytam .
"Tak, a dlaczego pytasz?" odpowiada.
Tłumaczę więc, że akurat ten przymiotnik znam dzięki piosence, przy której ćwiczyliśmy salsę, ucząc się tego tańca na kursie.
Okazuje się, że gospodarze tego miejsca to nie tylko też zapalone "dansiory", ale i pokrewne dusze, co całą czwórką czcimy lampką koniaku - niestety wizja dzisiejszego, wieczornego dwukilometrowego marszu i jutrzejszej wędrówki sprawia, że bardzo grzecznie tym jednym kielichem musimy zakończyć wieczór i to z tak miłm towarzystwem.I am relieved to welcome the time when I can get up decently when I leave the guesthouse at At 6.30 am to smoke a cigarette, the first groups of pilgrims walk along the road next to the building; their shy and very warm "Hola", the aromatic smell of the nearby pine forest and the vision of a day full of new charms, new impressions puts me in a joyful and slightly blissful mood. Our guesthouse and cafe are still shrouded in darkness, so I return to my room and slide in under a warm duvet. "Have you seen other pilgrims' backpacks?" - Jan asks sleepily. The previous day, the waiter tried to explain to us in Lviv-Canadian language that we must place our luggage under the wall along the road. "How is it under the wall by the road ...? Is he mad or has no idea what we are asking? You can pee under the wall, and not leave all your belongings at this point. Serving so many pilgrims from all over the world, he could learn at least the basics of English ", we grumbled after a glass of wine. Now we don't know what to do with our backpacks. Fortunately this morning in the guesthouse cafe behind the bar stands the owner who speaks fluent English. We hear from him from him. that the luggage should be left ... under the wall along the road ..... We deliver the backpacks to the indicated place at the right time - the bus of the transport company is just coming. "Did you eat dinner in our restaurant yesterday?" - asks the owner of the guesthouse. "Yes, and we paid the bill immediately" - I am a bit scared. "Oh, this breakfast will be for free." - the boss smiles broadly. The whole meal consists of a small cup of coffee and a mini cookie, but isn't that a nice gesture anyway? It's already bright and sunny outside, although the bits of fog still drift over the meadows. a witch puppet. It is not without reason that Galicia is also called Terra de Meigas - the Land of Witches. two kinds of witches. Bruxas are healers, soothsayers, and mystics, mediators between God and men. Some were held in high esteem by the local population. A bruxas from the village of Villar del Aquila in central Spain, who claimed to have a mystical relationship with Christ, she was literally carried to church on the shoulders of parishioners, which did not help her much during a witch hunt - she died in an inquisitorial prison In addition to these nice domestic bruxas, the unlucky one may encounter a second type of witch: the cruel misgas, sucking blood from children, tearing out the eyes of travelers, depriving people of health and even life. The best protection against bloodthirsty witches is provided by a drink called Queimada. To make this drink, high-quality alcohol is used, which, mixed with sugar, lemon and orange peel, coffee beans, apple and cinnamon slices, is boiled for many hours to evaporate a high percentage. alcohol. In order to provide the potion with magical power, the appropriate spells are recited during the brewing. I smile knowingly at the puppet, after all, I myself come from the Bruxas family, but from the territory of the other Galicia, which lies within the borders of today's Ukraine. As for the evil witches ... well, I've had so much alcohol in my life, with lemons, coffee beans, and oranges, that every meal will scatter at the sight of me. Abstainers can protect themselves against black magic (although it is less effective than alcohol!) By putting a clove of garlic or a piece of amber in their pockets. Distracted travelers who have forgotten the amulet can pick the fig fruit from the roadside tree. Anyway
Geen opmerkingen:
Een reactie posten